Zondagmiddag 11 januari liepen we richting Place de la Republique. Samen met ruim 1,6 miljoen Fransen traden we via smalle straatjes het decor binnen van Les Miserables 2.0. We stonden hoofd aan hoofd. Een waar paradijs voor de hoofdluis. De Fransen zongen, scandeerden en klapten. Met het laatste deden we mee. De golf van schelle klanken begon telkens bij het standbeeld op het plein en verspreidde zich door de straten.
We zijn niet bang
Trots legt een Fransman in gebrekkig Engels uit waarom hij hier staat: “Vooral om te laten zien dat ons land niet bang is.” Op een ander spandoek lees ik in het Frans: “De liefde is vele malen groter dan de haat.” Op een balkon langs de straat staat een vrouw met een groot potlood in haar handen. Theatraal steekt ze het attribuut omhoog om te tonen aan de menigte onder haar. Iedereen klapt en juicht bij het zien van haar statement. Jong en oud kwam vandaag bijeen om aan te geven dat ze klaar zijn met terrorisme. De eenheid ontroert me meerdere malen. Een scherpe, stevige boodschap tegen geweld. Tegen de aanval op onze westerse waarden.
Gebrek aan functionele communicatie
Maar het mag ook gezegd dat Fransen vooral goed zijn in de gevoelskant van communicatie. De functionele kant vergat men een beetje. Er waren veel meer mensen op de ‘manifestation de republicaine’ afgekomen dan verwacht. In ieder geval 1,6 miljoen. Dat zijn ruim 30 arena’s vol! 10% van de bevolking van Nederland! Het werd na ruim 2 uur stilstaan dan ook duidelijk dat niet iedereen mee kon doen en dat de massa alternatieve routes moest vinden. Mensen werden onwel en twee keer moest een ambulance zich wurmen door de massa. Een jonge journalist nam het voortouw om de massa te helpen en ging staan op het dak van een politiebusje: “faire demi-tour” “Keer om!” Daar hadden die vele militairen ook best een rol in kunnen spelen.
Twee uur en drie kwartier later was ik uit de massa en kon ik vol van indrukken eindelijk plassen.
No responses yet