Wat gek! Ik heb ineens een buik. Eén van de weinig plekken op mijn lichaam waar ik voorheen geen vet opsloeg. Dat maakt van de simpelste zaken een uitdaging. Met name het aantrekken van sokken en schoenen. Maar die buik zorgt voor meer verwonderlijke situaties.
De aanraker
Zo zat ik in de trein en vroeg een typische ‘Margriet-winterfair-bezoekster’ of ze even aan mijn buik mocht voelen. Met vochtige ogen zei ze: “Ik vind dat altijd zo’n wonder! Ik hoop dat ik over een paar jaar oma mag worden.” Daar zit je dan, in de trein. Tegenover je een wildvreemde, emotionele vrouw in de overgang die je wilt betasten. Ik wist niets anders te verzinnen dan te glimlachen en een semi-vrolijk “natuurlijk” uit mijn vermoeide lijf te persen.
De evolutiebeschermende man
De aantrekkingskracht van de bolle buik blijft niet beperkt tot vrouwen met een oma-wens. Meerdere mannen kijken smoorverliefd naar mijn buik. Alsof het een seintje in hun hoofd geeft: Let op! Deze vrouw is bezig de allerheiligste taak der evolutie te volbrengen. We moeten haar en met name haar buik eren. Eén man sprint er wel uit. Hij is van Turkse komaf en een jaar of 55. Ik kom hem vaak tegen op de fiets of op het perron. Vol enthousiasme roept hij dan lachend: “Hallo!”, terwijl hij zijn gezicht in mijn persoonlijke ruimte drukt. Hij moet er zeker van zijn dat ik hem gezien heb. In het begin wanneer ik net een buikje kreeg schrok ik er erg van, maar nu glimlach ik vriendelijk terug.
Niets is sterker dan het reizigersegoisme
Zowel man als vrouw geven me een bijzonder gevoel nu ik deze bolle buik met me meedraag. Maar toch blijkt er één moment per dag toch iets groter dan het instinct om het wonder van het voortplantingsproces te beschermen: Het reizigersegoïsme. Daar sta je dan, 27 weken zwanger in een overvolle trein met volledige bekkenverweking en nog geeft niemand je een plekje. De mooie nieuwe stickers dat zwangeren voorrang krijgen, spuugt de gemiddelde spitsreiziger symbolisch uit. Hun blikken schreeuwen: “Kom niet aan mijn plekje, jij hebt toch zelf gezorgd dat je zwanger bent? Now deal with the consequences!” En zo verlaat ik weer een trein, waarbij mijn illusieluchtbel van een ideale wereld geknapt is. Weer ben ik teleurgesteld in de mensheid!
No responses yet